Khorenyan Ermeni Okulu şu an geri dönüşüm işçilerinin atıkları depoladıkları bir mekan.
“Kıyıya itilmiş ışıkların mutluluğu” adlı videoda, somut izleri yok edilmeye çalışılan toplulukların mekansal ve tarihsel izleri, hiç umulmadık bir materyale: bir kağıt toplayıcının arabasına musallat oluyor. Üzeri örtülen tarihsel olayların soyut bir yüzleşme alanını sunan video, bu yüzleşmeyi bir kutlama olarak addediyor.
Geçmişte örtülen yüzlerin hayaletleri, yaşamı son bulmuş materyalleri toplayan ve bakışı pek de cezb etmeyen kağıt toplayıcının ışık dolu arabasında vücut buluyor. Khorenyan’ın etrafında yanıp sönerek ortaya çıkmaya ve hala mekana tutunmaya devam eden kıyıya itilmiş ışıkları, yıkıma rağmen kazarak görmenin mutluluğunu yaşatmaya çalışıyor.
Yaşanmış olan-yaşama ait olan kısılmış sesler, söndürülmüş ışıklar, buruşmuş plastikler, üzeri örtülmüş tarihsel olaylar ile bir kader ortaklığıiçinde, seslerini ve sızıntıları hissettirecek bir alan oluşturmaya odaklanıyorum. Bir son ve bitiş olarak görülen, maddenin yaşamına ve ölümüne olan bu yabancılaşma, kayıp olan zamanları sorgular. Yaşam çemberimiz dışına çıkmış veya özellikle çıkarılmaya çalışılmış her şeyin, bugün bir bütün halinde yüzleşilmeye ve yeniden doğmaya yer ararcasına işler üretmeye çalışıyorum. Varlığı çoğu zaman inkar edilen, yersizleşmiş bu sahneler işlerimde, ışıklar içinde var olmaya direniyor. Yaşamına son verilmiş olanbu yığınlar bir canlılık belirtisi olarak yanıp sönmeye, hareket etmeye vesveseler türetmeye çalışıyor. Kendini kapalı poşetlerin veya kumaşların içerisinden sızdıran ruhlar, var olmaya – ama parçalar halinde – devam ediyorlar.
